آیا تا حالا شده به خودت صبح بخیر بگی؟

آیا تا حالا شده یک کاری رو خوب انجام بدی به خودت بگی آفرین ، باریکلا ، چقدر خوب این کار رو انجام دادی یا حتی به خودت جایزه بدی؟ شاید بگی این چه کاریه که چی ؟

این یعنی ارتباط با خویشتن، یعنی اینکه بتونی با خودت یک ارتباط خوب بر قرار کنی با خودت بتونی سلام و علیک کنی، کسی که با خودش نمی تونه ارتباط خوبی بر قرار کنه با دنیای بیرون چه جوری می خواد ارتباط بر قرار کنه چه جوری می خواد با دنیای بیرون تعامل داشته باشه و موفقیت ها ، شادی ها ، و سلامتی ها رو درو کنه. امکان نداره .

ارتباط با خویشتن که تاثیر مهمی بر دیگر ارتباطات می گذارد و باعث تعامل بیشتر آن ها می شود و اگر این ارتباط از روی شناخت دقیق صورت گیرد ، می توان گفت تمام مشکلات فرد حل می شود. ارتباط انسان با خود را که مهمترین ارتباط است و تاثیر زیادی بر روی رفتار انسان می گذارد، می توان نوعی خودآگاهی تلقی کرد ، یعنی این که انسان بداند چه کسی هست ؟ چه باید باشد؟ و چگونه باید با خویش رفتار کند؟ تا آن خودی که می خواهد، بشود.

دو موضوع مهم در خودآگاهی، عزت نفس و هویت یابی است. در صورتی که ارتباط انسان با خود خوب باشد و ارتباطی عمیق و از روی شناخت داشته باشد، عزت نفس بیشتری دارد و بهتر می تواند خویش را تعریف کند و موفقیت های بیشتری کسب خواهد کرد و آنگاه خود را فردی قوی ، مسئولیت پذیر با تفکر خلاق و پر جنب و جوش می بیند و اگر عزت نفس ضعیفی داشته یاشد، یعنی خود را همیشه فردی ضعیف در نظر بگیرد و درست با خود ارتباط بر قرار نکند، فردی است ترسو که به سرعت هول می شود، بدنش می لرزد و نمی تواند ارتباط خوبی با دیگران بر قرار کند و در تمام روابط خود شکست می خورد. همچنین باید بدانید که عزت نفس و ارزش انسان به آن چیزی نیست که موقت به دست می آورد، بلکه به چیزهایی است که پایدار هستند و همیشه برای فرد باقی می مانند.

اگر انسان با خود ارتباط قوی داشته باشد، می تواند به راحتی بعضی ویژگی های بد خود را تغییر دهد و راحت تر با آن ها کنار آید، مثل این که راحت می تواند خشم خود را کنترل کند بهتر ابراز وجود کند. بیشتر می تواند احساسات خود را کنترل کند کمتر دچار استرس و اضطراب می شود تفکرش مثبت و خلاق است و بهتر بر زمان مدیریت می کند و بهتر تصمیم می گیرد و درکل، ارتباطی موثر بر قرار می کند که خود از آن راضی است. انسان وقتی با خود ارتباط خوبی داشته باشد.

آنگاه می داند که چه هست و چه می کند و چه خصوصیت هایی دارد و دیگر دچار عصبیت و معضلات  روانی نمی شود ، چون می داند که چه توانایی هایی و چه نقص ها و ضعف هایی دارد خود و دیگران را بهتر می پذیرد ، یعنی می داند همانطور که خود او عیب هایی دارد دیگران هم می توانند عیب هایی داشته باشند . تلاش و پویایی بیش تری دارد یعنی این که چون خود و استعدادهای خود را می شناسد به دنبال رسیدن به آن استعدادهاست ، به همین دلیل پویایی بیشتری دارد.